« Érem qualques jovents que sabián qu’anavan morir abans vint ans. De la vida que viuriam pas, regretàven sonque l’amor que ne seriam per tot jamai ignorants. D’imatges encara nos perseguissián, de cuol e de cuèissas doças que jamai ne saupriam pas lo mofle. Aquò nos enfectava de morir piusèls, coma una injustícia de mai que nos èra facha. Envejàvem los ainats qu’avián conegut aquel bonur. Bicar un còp per morir puèi, e nòstra vida nos auriá paregut complida, borna a èsser trencada, quand la sentissiam incompleta, abortada, sens lo pelegrinatge dins un còs de femna. La nuèch, quand lo desir se podiá pas pus patir; nos levàvem d ‘escondons per nos pinholar dins las bartas sus d ‘imatges de carn femenina. Fasiam de per còr çò que cresiam qu’èran los gèstes de l’amor. Nòstra vana semença l ‘escampàvem sus de matas de mugas e nos tornàvem jaire, atristesits e amaisats per un moment. »
Sul descreis de sa vida, un òme se soven de son adolescéncia : la guèrra, l’avaliment de son país, mas tanben lo miracle que transformèt sa misèria sexuala en descobèrta esbleugida de l’amor e confondèt univèrs femenin e regne vegetal dins una sola adoracion. Un còp de mai l’autor se demanda ont se pòt arrucar l’espèr quand s’es perduda tota rason de viure. La guèrra pòt èsser la de Chechenia, los païsatges los del Lengadòc e lo dròlle cadun de los que lor jovença es estada saquejada per la guèrra.
