Luònh

« Luònh, luònh… Es d’enlai que tòrne. D’un país que jamai auriái pas cresegut qu’existiguesse. E pasmens èra pas sòmi. Pas per ieu. Èra la vida veraia. Ni que, de segur, tot se debanèsse en defòra dau mond materiau. Enlai i passère lo temps d’una existéncia, comola de passions, de meravilhas, de paurs.
Tornère a la vida amb aqueles impossibles sovenirs, inamorçables, tant intenses qu’èran mai verais que çò que vesiái e qu ‘entendiái. Aviái cresegut de viure en plena luciditat aqueles viatges calucs au fons de la terror e de l’embelinament.
Los personatges bistòrts amb quau visquère enlai fan partida de mos remembres. E tanben d’autras enfanças. E d’autres orizonts.
De ciutats, de monuments. E aquel biais de viatjar a bèl èime en utilisant d’estranhas lèis fisicas. E quitament una religion nòva, dessenada, que descobrissiái enlai esterlucat.
Soi tornat. »