«Doça esperança dei jorns passats, cadun seis objèctes dins la man, un penche d’òs, una letra vielha, un mirau, una jarga de lana encara banhada de la plueja, disián la dolor de viure dins la despaciéncia dau mond viu, dins la paur arrestada de la preson. Sens legir sus lei labras, esperant lo movement absolut deis estelas d’una nuech freja d’ivern, se sabián amorós coma l’aura calinha l’èrba talhada e la mena autra part, sens se pausar, amb l’estrechor de l’aire coma gest dau dalhaire. Avián de seriós que son amor abrivat. Eran joves e pasmens vielhs coma s’aguèsson mil ans dins la sentor dei mes de junh, entre doas vinhas que s’entreveson dins lo negre, tocant l’òrle de la nuech. De còps, pausava sa man sus son espatla e dins lo gest mesurat e aleugierit dau braç sentiá batre lo còr de la desparaulabla preséncia dau mond. Immobilizats sota lo pincèu d’un pintre, regardavan lo balanç dau dalhaire e au luenh l’ombra creissenta dei pibolas arrengueirar lei sovenirs coma flors secadas. Sota lo vent d’estiu, aprenguèron la fragilitat d’un gest mesurat, tanben lo fremiment d’una labra roja dins lo calabrun deis òmes.»
Libre de rason de la dolor, e mai letras d’amor per una femna embarrada dins la foliá d’una cambra, L’Òrle dei matins es lo raconte d’una abséncia e d’una revelacion. Abséncia figurada per l’exemple màger de la mòrt d’un enfant ; revelacion viscuda dins la peniténcia e la redempcion pèr l’escritura : la de qualques poëmas abandonats sus lo relais d’un potz. L’evocacion de la Provènça barròca del sègle XVIIen, Provènça negra e malastrosa, se mescla atal als jorns estreches d’una cronica d’Amor e de Mòrt.
L’Ambre, a la seguida, pòt èsser legit coma lo diari d’aquela escritura e de son malaise. Qu’entre aquelas doas pròsas, es plan la cara sorna mas esbleugissenta de l’escritura que se mòstra e s’aprigondís. Coma una necessitat fonsa e reala de la preséncia del libre e dels libres sempre a s’escriure e a se legir.
