« Se tròba sempre dins lo movement intim e interior de l’escritura quauque ren que sembla a l’enfança ò a l’exilh, çò parier finalament, un temps e un imatge foscs que se pòdon pas acabar e que se morisson. Languiment, patiment. Acabam de lei voler retrobar; de lei cercar e recercae, tot çò que poncheja dins lo remembre. Batedís. Ai sovent pensat l’escritura coma aqueu batedís que lo temps nos dona abans de tot perdre e de s ‘estavanir dins la pòussa. Entre la vida e la mòrt i a un batèc que s’estanca pas, jamai immobil, e que nos mena a la darriera tremolada, a la darriera paur. L’escritura s’endralha vers la fin dau mond, delicadesa dau remembre de l’enfança ».
Un libre es totjorn, per la quita fòrça de las causas, un abotiment, e mai la soma dels tempses enanats e d’aqueles que demòran de viure, e primièr, d’imaginar, per assajar de los faire possibles. Dins la trajectòria d’escritura en pròsa, ja plan rica, de Joan Ives Casanòva, Lo libre escafat, mai benlèu que d’autres libres, es estat concebut jol signe de la mudança e de las metamorfòsis de la vida, que se pòdon gaire percebre al moment que las vivèm, mas que s’impausan, al final, coma de movements fonses, que lo viatge n’es lo revelator.
Jornal d’una escorreguda en Orient, Lo libre escafat tròba naturalament son encastre dins la cadena dels racontes grands de cèrca de se dins lo contacte d’alteritats a l’encòp atrasentas e fugidissas. Se pensarà, de segur, a Pécout de la man de las letras d’òc, e al Nicolas Bouvier de man de las escrituras francesas, al sens pus larg. Mas se i pòt aver quicòm de Portulan ò del Poisson-scorpion dins aquel diari marcat de fons a cima per la dolor e la beutat del mond, s’i trobarà primiér, e mai que mai, lo moment qu’una òbra se nosa e se despassa, fins a aquel abotiment que representan los dos libres que i fan resson, publicats un pauc abans, en 2007, mas que lo Viatge n’es lo primièr moment, e coma la raiç, movedissa e centrala : A l’esperduda dau silenci e, mai encara, Trèns per d’aubres mòrts.
