Lo corbatàs roge

« E puòi, un jorn, se sentiguèt garit. Se recordava de son bonaür de davant que l’aucèl s’escapèsse. Amb los mots se congostava dau mond. De segut, res seriá pas coma davant. Mas coma tan mai liure seriá de faire e de desfaire lo mond, de ne joglar; de lo tornar bastir autre e mai bèl, d’i prestar de prestigis que sap pas, o d’i los tirar per reduccion de la causa a son  òssa nuda, la d’un roire qu’a perdut son folhum e demòra aquí, drech coma un candelièr gigant, dins la vertat d’esfrai de son èstre de davant lo deluvi. Puòi, ben veguèt qu’e mai per negar los mots se caliá ben servir d’eles, per pas venir parièr a quauqua pèira perduda e soleta e de degun agachada despuòi de milions e de milions d’annadas. »

Lo Corbatàs roge representa, dins sa version originala d’òc, lo sieisen volum de Verd Paradís. Los legeires de Max Roqueta i tornaràn trobar, a lor cima, totas las votz ja presentas dins los volums precedents, aquí recampadas dins un ramelet de tèmas e de compositions narrativas a l’encòp plan divèrsas e totas fortament sageladas per una quèsta parièra dels ressons infinits de la paraula e de sas cargas sempre renoveladas d’umanitat. Del raconte « chinés » dels tempses classics (« Lo corbatàs roge ») que balha son títol al libre fins a las evocacions de las garrigas del país d’Argelièrs (las pròsas meditativas dels « Desèrts dau mond » e dels « Desèrts dau sòmi »), son, dins lor ample e lors restontiments, totas las dimensions d’un univèrs d’escritura excepcional que se pòt embraçar.