L’enfugida

De qué podèm saber de las astradas nòstras ? De qué podèm èstre segurs, puèi qu’es pas qu’a travèrs lo temps que tot o empòrta que dintram dins la nuèch freja dels oblits necessaris ?
Aquel raconte de Joan-Ives Casanòva nos mena dins l’escur d’aqueles escambis que se i farga la vida de cadun dels personatges de L’Enfugida. Per la fòrça d’una escritura que cèrca de res oblidar, e que pasmens ne finís pas de se negar dins los entrebescaments de la memòria, sèm entraïnats dins la tenèbra de l’Istòria.
La guèrra, la Resisténcia e la Collaboracion pastan las existéncias de Marta, de Loïsa e dels autres, a l’aflat del desir, de la mòrt que se passeja, e dels remembres que dedins tot s’i mescla e s’i confond.
Se tornarà trobar dins aquel libre a l’encòp dur e ça que la clafit de beutats multiplas los poders d’enclausiment de las narracions de l’autor : los rebats del temps entre vertat impossibla e messorgas fugidissas, los jòcs de las desiranças presas a las trapèlas de la mòrt, tot aquò s’i nosa a la telaranha dels mots e de las musicas e nos mena aquí ont, lectors, voliam benlèu pas anar, mas ont nos cal plan rendre per enfaciar nòstres pròpris abausonaments.