« Aime l’escriure. Es una mena de confessa, sens capelan. Vòle dire, sens testimòni. Qu’es adejà, e mai desconegut, en quauque biais, un jutge. E mai durbiguèsse pas la boca. E que vos empeirariá puslèu dins lo silenci. Entre que l’escriure, per lo qu’es sol, dins la patz, la lutz de la candela sul pergamin, es coma una posaraca qu’arrèsta pas de tirar l’aiga dau pensar e de ne sonar d’autra, de las fonsors ont s’amaga. Ont cada paraula muda ne sona una autra, sovent estranja e que res t’auriá permés d’endevinhar que dormissiá dins l’escur de ton èime.»
Nascut en 1908 a Argelièrs, dins las garrigas del païs de Montpelhièr, Max Roqueta es un dels escrivans occitans mai originals e mai fegonds del sègle XX. Ome de teatre, sa Medelha (Jorn/Federop, 1989; Espace 34, 1992 per la traduccion francesa), version modèrna de l’istòria antica de Medèa, es estada especialament remarcada per la critica; poëta major dempuèi la sortida, en 1937, dels Sòmis dau matin, a publicat en 1995 D’aicí mil ans de lutz a las edicions Jorn. Prosator, son los cinc volums pareguts de Verd Paradís, per part revirats en francés (Les Editions de Paris, 1995), alemand, anglo-american e neerlandés, qu’an mes en mòstra la mestria de sos biaisses de contar e de pivelar.
Amb La Cèrca de Pendariès, Max Roqueta nos lliura lo jornal d’un mètge montpelhierenc del sègle XVI, al temps de la pèsta. A l’encòp raconte, libre de rason e davalada al fons pus fons de l’inconscient e de sos images enigmatics, aquesta Cèrca de Pendariès recampa totes los poders d’encantament e de dobtança de l’òbra anteriora de son autor. Un potz de paraulas, ont l’escur mai negre e la clartat mai esbleugissenta s’i rejonhon.
