Contes libertins e faulas amorosas

« Sabiatz tot, mon amiga, dei fius amorós qu’an teissut ma vida, imprudéncias e fracàs, dramas e melodramas. Comptarem pas. Cu mai, cu mens… Es entre òmes, per bavardariá, que se ne fai numeracion. Sabiatz coma tot a un moment s’enauça e se pestèla dins un grand benastre d’arribada. Mai deviáu encara vos menar au molin per aquestei camins que coneissiatz pas. Perqué aquel endrech ? O sauprai jamai ieu. Ara es precís, conegut. I venguère tant de còps que bensai i foguère amb… Cu ? De l’autre costat dau briu fantastic de l’aiga, una femna drecha m’agacha… L’Autra Dòna, avètz comprés. Mai a rèirejorn se i vei pas la cara. Amb aquò, me vèn un desir grand de sautar aquest endolible e d’anar li baisar lei doas mans. Mai cu passariá viu sus l’autra riba ? »

Romancièr dempuèi 1951 (Vida de Joan Larsinhac) dins totes los biaisses que pòt cargar la roman, genre de las cent caras, Robert Lafont es pas solament l’autor de libres de la respiration bèla e ampla coma La Festa. Es tanbèn, e aquò se sap plan per qual a legit La primiera persona (Fédérop, 1978) o Lo Decameronet (Vent Terral, – 1983), un mèstre de la novèla, aquel genre que, coma una miniatura, i sabon caupre totes los secrèts mai escurs de l’arma e del mond.
Amb aqueles Contes libertins e faulas amorosas, aquí doas garbas de set istòrias d’umor e d’amor, seguidas d’una brèva escorreguda del gaubi picaresc, que serà benlèu vista coma la risolièra e ça que la plan grèva finida d’aquesta nòva aventura narrativa.
I trobam un escrivan a la cima de son mestièr dels mots e de las istòrias, tot al plaser de contar e d’entraïnar amb el son legeire dins lo laberint de sa fantasiá. Mas al fons d’aqueles caminets ont se pèrdre e se divertir, velha, discrèta e sempre a faire sa gacha, la preséncia escura de la faula primièra e darrièra de totas las autras, just a ras del nonrés.